คุณหนูสุดที่รัก [yuri]

       บทนำ

               เสียงโขลกน้ำพริกดังมาจากท้ายครัวหลังบ้านเรือนเล็ก ขณะที่สายสร้อย หญิงสาวร่างอวบผิวเนื้อนวลไว้ผมดัดลอนด้วยความยาวระดับต้นคอ ดวงตากลมสวยจมูกโด่งรับกับริมฝีปากรูปกระจับบางอมชมพูระเรื่อ กิริยามารยาทเรียบร้อย สวมเสื้อไทคอกระเช้ากับกระโปรงผ้าซิ่น กำลังจัดสรรอาหารจากเรือนครัวเพื่อส่งตรงไปยังบ้านหลังใหญ่ ที่ยามนี้มีโสภิตรา บุตรสาวที่อยู่ในวัยกำลังแตกเนื้อสาวแรกรุ่นวัย 12 ปี หน้าตาคมสวย

กิริยาเรียบร้อยที่ถอดแบบผู้เป็นแม่มาไม่ต่างกัน

                “แม่สร้อย วันนี้เราจะทำอะไรไปให้บ้านคุณท่านกันเหรอคะ” โสภิตราผู้เป็นบุตรสาวตัวเล็กกำลังอยู่ในวัยช่างจดจำสังเกตและกระทำตามเป็นแบบอย่างเอียงคอถามผู้เป็นแม่อย่างสงสัย

                “วันนี้เราจะทำน้ำพริกกะปิ ชะอมทอด แกงส้ม และก็ที่ขาดไม่ได้เลยคือปลาทูทอด อาหารของโปรดคุณหนูออม อย่าช้าเชียวล่ะโส นี่ก็ใกล้เวลาแล้ว ลองไปออกไปดูซิ ว่าคุณหนูเริ่มหิวหรือยัง เห็นว่าวันนี้กำลังวิ่งเล่นกับคุณหนูภูอยู่ข้างนอกนู่น”

                “โถ่...หนูไม่อยากออกไปดูหรือยุ่งอะไรกับเธอเลยล่ะแม่” ว่าแล้วเด็กสาวก็ทำปากบึนอย่างเบื่อหน่าย เมื่อได้ยินชื่อคุณหนูอรอุมา หรือคุณหนูออม เด็กสาวผิวขาวนวลไม่ผมยาวประบ่า ใบหน้าสะสวยราวกับตุ๊กตา ผิวพรรณผุดผ่องมีน้ำมีนวล ยิ้มเก่งแลดูน่ารักน่าเอ็นดูสำหรับผู้ใหญ่หลายคนอยู่มากโข เธออายุห่างจากโสภิตราประมาณ 3 ปีกว่าเห็นจะได้ แต่บางครั้งบางทีก็เอาแต่ใจเหลือประมาณจนน่าอ่อนใจ

                มิหนำซ้ำเวลาจะขอเล่นด้วย...แม้โสภิตราจะรู้ดีว่าเป็นแค่ลูกสาวใช้ที่อยู่เรือนเล็ก คอยส่งน้ำ...ส่งข้าวให้กับบ้านเรือนหลังใหญ่ แต่ก็ใช่ว่าเธอไม่เจียมตัว อยากจะเสมอนายเมื่อไหร่กัน...

                หากแต่คุณหนูกลับติดคุณหนูภู เด็กชายที่อยู่ในวัยรุ่นๆ เดียวกันกับโสภิตรา จนแทบจะไม่สนใจไยดีที่จะเล่นด้วย หรือมีหางตาจะเหลียวแลเลยแม้แต่น้อย

                “ไปเถอะ กับข้าวจวนจะเสร็จแล้ว ไปบอกคุณหนูให้เลิกเล่น เตรียมขึ้นเรือนใหญ่ คุณท่านจะได้ไม่ดุคุณหนูเอา”

                “จ้ะแม่...” โสภิตรายอมรับกระทำตามสั่งผู้เป็นแม่อย่างจำนน

บริเวณสวนแมกไม้ขนาดใหญ่ ขณะที่อรอุมากำลังเล่นการเล่านิทานสวมเป็นสัตว์ตัวอื่นๆ พร้อมหัวเราะคิกคักชอบใจ เมื่อตนเองเล่นเป็นบทบาทสมมติพ่อแม่ลูกกับเด็กชายที่รู้จักกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย จวบจนตอนนี้แม้ ภูษิตเติบโตเป็นหนุ่มใหญ่แล้ว ในใจของอรอุมาก็ยังปลื้มหลงใหลในความเป็นพี่ชายแสนดีเสมอมา...

“พี่ภู...ออมเล่าดีมั้ยคะ พรุ่งนี้คุณครูจะให้ออกไปเล่านิทานหน้าชั้นให้เพื่อนๆ ฟังด้วยสิ”

“เล่าดีแล้วครับ พี่ว่าน้องออมเล่าแบบช้าๆ แต่น่าฟังยังดีกว่าเล่าเร็วๆ ในแบบแรก” ชายหนุ่มภูษิต วัย 15 ปีเอ่ยปากชม พร้อมกับส่งยิ้มหวาน

“เหรอคะ...ออมอยากได้คะแนนดีๆ เก็บคะแนนไว้ เผื่อได้ไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยที่ดีๆ”

“พี่ว่าน้องออมทำได้อยู่แล้ว” ภูษิตหันไปยิ้มให้กำลังใจ ให้อรอุมายิ้มแต้ เริ่มรู้สึกขวยเขินกับคำชมและสายตาของชายหนุ่ม...

“คุณหนูออมคะ...เลิกเล่นได้แล้วค่ะ เดี๋ยวสักพักอาหารเที่ยงจวนจะเสร็จแล้ว” เสียงตะโกนร้องบอกรายงานอย่างสุภาพเรียบร้อย ให้คนฟังสะดุดหู ก่อนจะหันไปมองค้อนใส่ปะหลับปะเหลือก

“ฉันรู้แล้วน่ะโส โตป่านนี้แล้วไม่ใช่เด็กเล็กๆ ไม่ต้องมาตาม”

“แต่โสกลัวคุณท่านจะว่าคุณ...เลยมาตาม กลัวว่าจะลืมเวลานะคะ” น้ำเสียงเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม หากแต่อีกคนยังไม่ฟัง

“ก็บอกว่ารู้แล้ว อย่ามาให้ฉันรำคาญนักเลย เป็นแค่ลูกสาวใช้จะมาสั่งบงการอะไรนักหนา”

“คุณหนูออม...” โสภิตราถึงกับกัดฟันกรอด พยายามข่มอารมณ์ที่อรอุมาเป็นคนจุดประกายโทสะให้พุ่งพล่าน...เธอไม่ชอบการดูถูกจากผู้หญิงคนนี้จริงๆ

“ทำไม...เรียกฉันนี่กลัวจำชื่อฉันไม่ได้รึไง?”

“เปล่าค่ะ...โสจำได้ดี แค่สงสัยว่าความต่างของโสจะทำอะไรให้คุณหนูรังเกียจนัก...ถ้าสักวันโสคนนี้ประสบความสำเร็จได้ดี หวังว่าภาพลูกของสาวใช้จะทำให้คุณหนูเลิกดูถูกโสแบบนี้ซะทีนะคะ”

“ถ้าเธอคิดว่าทำได้...มันก็เรื่องของเธอสิ” ภาพการเบ้ปากใส่อย่างดูถูกเหยียดยาม เป็นภาพสุดท้ายที่โสภิตรามองที่อรอุมาอย่างเจ็บปวด...ทำไมกัน...ทำไม แค่เธอเกิดมาเป็นลูกสาวใช้ แต่แม่ของเธอก็ทำดี ประพฤติตัวดีมาตลอด อยู่กันแบบครอบครัวเล็กๆ พ่อแม่ลูก มีสุทินอีกคนที่เป็นพ่อ ทำหน้าที่เป็นช่างสวนในบ้านหลังใหญ่...เราอยู่กันด้วยความเคารพจงรักภักดีกับเจ้านาย

...แต่ในความดี...ก็ยังถูกคุณหนูอรอุมาดูถูกเหยียดยามเกียรติ...

หวังว่าสักวัน...หากเธอเติบโตที่ไม่ใช่ลูกคนใช้เรียนหนังสือกระจอกๆ...มีงานทำดีๆ...อรอุมาคงจะกลับคำหันมามองว่าดีบ้าง...

                ...หวังวันหนึ่ง...วันหนึ่งที่จะหลุดพ้นคำดูถูก...ว่าเป็นลูกสาวใช้ที่ไม่ได้เรื่องหนึ่งคน...